ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΕΚΘΕΣΗ 17^η

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

 

 

«Περισσότερο από κάθε άλλη εποχή σήμερα είναι απαραίτητη η προσέγγιση των λαών μεταξύ τους και η συνεργασία τους για την αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων. Πως νομίζετε ότι είναι δυνατό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο;»

 

1) «Ή συνεργαζόμαστε για να πετύχουμε κάτι όλοι μαζί ή δουλεύουμε ο καθένας χώρια και χανόμαστε όλοι». (Τσώρτσιλ)

 

2) Δε θα μας σώσει Ανατολή για Δύση

μηδ’Έλληνες ή βάρβαροι Θεοί.

Μπροστά καινούργιος κόσμος θα βαδίσει

άμα ξυπνήσουν κάποτε οι λαοί.  (Βάρναλης)

ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ : Οι λαοί της γης ένα οικουμενικό χωριό με κοινά προβλήματα.

 

ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ

1) Τα κοινά προβλήματα (ειρήνη, ανθρώπινα δικαιώματα, πείνα, κλπ).

2) Πως μπορούν να συνεργασθούν οι λαοί.

Κώλυμα : η εθνική αγωγή φιλοπατρία, εθνικισμός, σωβινισμός, παράδοση, γλώσσα, ήθη και έθιμα, πατριωτισμός, κοσμοπολιτισμός : έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες. Η αγάπη για την πατρίδα προετοιμάζει και την αγάπη για τον κόσμο.

3) Το έργο του σχολείου στην καλλιέργεια του παραπάνω πνεύματος.

4) Από τα (2) και (3) συνεπάγεται ότι δεν πρέπει να γίνει κατάργηση πατρίδων, αλλά αλλαγή συστήματος παιδείας.

5) Άλλη πολιτική από τους πολιτικούς. Δραστηριοποίηση των λαών. Οι πολιτικοί να γίνουν εκτελεστικά όργανα της θέλησης των λαών. Συμμετοχική δημοκρατία σε θέματα που αφορούν τους λαούς . Τον πρώτο λόγο να έχουν οι λαοί (αποφάσεις κατά οργανώσεις και ενώσεις και δημοψηφίσματα).

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

            Τα παραπάνω μέτρα θα οδηγήσουν στη συνεργασία των λαών.

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τα θαύματα της επιστήμης και της τεχνολογίας έχουν μεταβάλλει σήμερα τον πλανήτη μας σ’ένα οικουμενικό χωριό. Τα ταχύτατα μέσα επικοινωνίας και συγκοινωνίας, τηλέφωνα, τηλεόραση, αεριωθούμενα, διαστημόπλοια μας έκαναν όλους κάτοικους και γείτονες σ’αυτό το χωριό. Πολλές φορές μάλιστα ευκολότερα ενημερωνόμαστε για κάτι που έγινε στην άλλα άκρη του πλανήτη μας, παρά για κάτι που έγινε στην οικία που ζούμε.

 

 

 

 

 

ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ

1) Όπως λοιπόν οι κάτοικοι ενός χωριού έχουν κοινά προβλήματα, έτσι και οι λαοί της γης έχουν δικά τους κοινά προβλήματα και όπως οι πρώτοι συνεργάζονται για να τα λύσουν, έτσι πρέπει και οι δεύτεροι να συνεργαστούν για την επίλυση των δικών τους προβλημάτων ´ πολύ περισσότερο όταν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι λαοί της γης είναι σε σπουδαιότητα πολύ μεγαλύτερα απ’αυτά ενός παραδοσιακού χωριού.

            Τέτοια προβλήματα είναι η εξασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης και η αποφυγή ενός πυρηνικού ολέθρου, η καταπολέμηση της πείνας και της παγκόσμιας βίας, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και η εξάντληση των φυσικών πόρων, το δικαίωμα των λαών να εκλεγούν αυτοί τον τρόπο που θα κυβερνηθούν, η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων απανταχού της γης και άλλα μικρότερης σημασίας. Δε μπορούμε πια να πούμε ότι αυτό το πρόβλημα δε μας αφορά αντίθετα είναι ανάγκη να συνεργαστούν οι λαοί μεταξύ τους, είτε πρόκειται για την καλλιέργεια και την πώληση των προϊόντων τους είτε για την κατάργηση των πολέμων.

            Για πολλούς τα μέγα κώλυμα για την καλλιέργεια της αγάπης των λαών και της μεταξύ τους προσέγγισης, συνεργασίας και ευημερίας όλης της ανθρωπότητας είναι η εθνική αγωγή, όπως ασκήθηκε στο παρελθόν και όπως ασκείται ακόμη στα σχολεία μας - αν και όχι πια με τον παλιό τρόπο και με την ίδια ένταση.

            Λένε δηλαδή ότι η καλλιέργεια της αγάπης για την πατρίδα και το έθνος δρα σε βάρος του πνεύματος της γενικότερης συνεργασίας των λαών. Επίσης μερικά δύσκολα προβλήματα που θα πρέπει να ξεπεραστούν είναι οι διαφορές που υπάρχουν στην εθνική και γλωσσική παράδοση στα ήθη και στα έθιμα του κάθε λαού και η επιμονή του καθενός στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

            Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα : πατριωτισμός ή κοσμοπολιτισμός (είναι η άρνηση της πατρίδας και των εθνικών ιδεωδών, η θεωρία ότι κάθε χώρα είναι η πατρίδα του ανθρώπου και άρα όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη μας είμαστε συμπολίτες).

           

 

 

 

Πως θα συνεργαστούν οι λαοί καλύτερα μεταξύ τους.

Ο αληθινός πατριωτισμός και ο καλός ευνοούμενος κοσμοπολιτισμός δεν είναι έννοιες αντίθετες τόσο, ώστε η μία να αποκλείει την άλλη, αλλά μάλλον έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες. Όπως πρέπει να προηγηθεί της αγάπης προς την πατρίδα, η αγάπη για την οικογένεια, έτσι και για την ανθρωπότητα πρέπει να προηγηθεί της αγάπης προς την πατρίδα. Στην αντίθετη περίπτωση χτίζουμε χωρίς θεμέλια.

            Το παιδί στο σχολείο πρέπει απαραίτητα να προσλάβει στη συνείδησή του την πραγματική και συγκεκριμένη μορφή της πατρίδας με όλο το περιεχόμενο.

Χώρα, γεωγραφία, λαός, ιστορία, πολιτισμός, μνημεία, γλώσσα, παράδοση, θρησκεία, πολίτευμα, εκτελούμενα έργα, υπάρχουσες ανάγκες.

            Η διαμόρφωση εθνικής συνείδησης και η αγάπη της δικής του πατρίδας είναι το πρώτο σκαλοπάτι για την αγάπη και της πατρίδας των άλλων. Για το σκοπό αυτό τόσο οι γονείς αλλά κυρίως το σχολείο πρέπει να προσανατολίζουν το έργο τους προς την καταστολή παντός ότι εξωθεί σε φθόνο και μίσος για τους άλλους λαούς, για τις άλλες θρησκείες, για τις άλλες φυλές. Είναι ανάγκη μέσα από τα μαθήματα του σχολείου να υπηρετήσει η ιδέα της παγκόσμιας συνεργασίας με όλους τους δυνατούς τρόπους.

            Χρειάζεται να ενισχυθεί το πνεύμα της διεθνούς αλληλεγγύης με προβολή των προβλημάτων των άλλων λαών, όπως π.χ. είναι σήμερα της Αιθιοποιίας ή το ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής.

            Χρειάζεται η μεταξύ των μαθητών κυκλοφορία διεθνών περιοδικών κατάλληλων για την ηλικία τους και η ενίσχυση της αλληλογραφίας μεταξύ μαθητών διαφορετικών κρατών και διαφορετικών ηπείρων.

            Ενδείκνυται η ανταλλαγή μαθητών και μεταξύ σχολείων διαφορετικών κρατών για μικρό έστω χρονικό διάστημα, οργάνωση γιορτής για να τιμηθεί κάποιος αξιόλογος ξένος, διδασκαλία στην τάξη των ξένων λογοτεχνών που ανθολογούνται στα κείμενα της λογοτεχνίας. Όλα αυτά είναι απαραίτητα να γίνονται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το παιδί να αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο του άλλου κράτους ως γείτονα του με τα ίδια προβλήματα και τους ίδιους πόθους για μια ζωή ανθρωπινότερη πάνω στον πλανήτη μας.

           

 

Για την παγκόσμια ειρήνη και την παγκόσμια συνεργασία των λαών δεν είναι λοιπόν απαραίτητο να καταργηθούν οι πατρίδες και τα ασύνορα. Κάτι τέτοιο θα δυσκόλευε περισσότερο την υπόθεση παρά θα την υπηρετούσε. Εκείνο που χρειάζεται κατάργηση είναι το σύστημα ης παιδείας που καλλιεργεί τον συμβατισμό (η υπερβολική επίδειξη σωβινισμού που φτάνει με την περιφρόνηση των άλλων λαών. Από τον ήρωα Σωβέν του μυθιστορήματος «Το τρίχρωμο εθνόσημο» των αδελφών Κονιάρ) και την πατριδοκαπηλία, που διδάσκει το μίσος και το φθόνο.

Από την άλλη μεριά χρειάζεται οι πολιτικοί ηγέτες να ακολουθήσουν μία πολιτική που θα ενώσει τους λαούς και δεν θα τους διχάσει που θα προωθεί την παγκόσμια ειρήνη και δεν απειλεί με πυρηνικό όλεθρο, που θα εργάζεται για την ευτυχία των λαών και όχι για τον πλουτισμό των ολίγων.

Γι’αυτό το λόγο οι άνθρωποι σ’ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να δραστηριοποιηθούν και να αναλάβουν οι ίδιοι τις υποθέσεις του οικουμενικού χωριού τους. Αυτό σημαίνει πως οι πολιτικοί πρέπει να γίνουν τα εκτελεστικά όργανα της θέλησης των λαών αντί να είναι οι λαοί τα εκτελεστικά όργανα της θέλησης των πολιτικών ηγετών, να γίνουν οι λαοί ρυθμιστές της τύχης τους, αντί να βλέπουν παθητικά τους πολιτικούς ηγέτες να ρυθμίζουν αυτοί τις τύχες των λαών. Μας χρειάζεται ένα άλλο είδος δημοκρατίας, μία δημοκρατία συμμετοχική, που θα κάνει τον πολίτη συμμέτοχο και συνυπεύθυνο στις υποθέσεις που τον αφορούν στην καθημερινή του ζωή. Αυτή θα είναι η αρχή ´ η συνέχεια θα είναι «οι πολίτες του κόσμου συμμέτοχοι στις υποθέσεις που τους αφορούν». Πρακτικά αυτό μπορεί να γίνει με τον ανοιχτό διάλογο στα κρίσιμα θέματα. Το επιχείρημα ότι οι λαοί δεν είναι ειδικοί στα θέματα επιστήμης και τεχνολογίας, δεν είναι ισχυρό, επειδή οι άνθρωποι θα αποφασίζουν ή κατά μικρότερες οργανώσεις και ενώσεις, ή με δημοψηφίσματα, σε βασικά πολιτικά θέματα και όχι τεχνολογικά το αν θέλουμε, για παράδειγμα, να εξασφαλίσουμε την ειρήνη με περισσότερα πυρηνικά όπλα ή με την καταστροφή και αυτών που υπάρχουν είναι υπόθεση των λαών και όχι των επιστημόνων των τεχνολόγων ή των πολιτικών.

           

 

 

 

Με τέτοια μέτρα και μέσα υπάρχει ελπίδα στο μέλλον οι λαοί της γης να γίνουν περισσότερο συνεργάσιμοι και να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που όσο περνά ο καιρός θα διεθνοποιούνται και περισσότερο. Ο λόγος του Τσώρτσιλ είναι περισσότερο επίκαιρος σήμερα από ότι ήταν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο : « ή συνεργαζόμαστε για να πετύχουμε κάτι όλοι μαζί, ή δουλεύουμε ο καθένας χώρια και χανόμαστε».